Max e Lea

Padullés, Estefanía  (2016). Max e Lea, ilust. Estefanía Padullés. A Coruña: Hércules de Ediciones, col. Novas lecturas de Hércules, (6-8 anos), [32 pp.]. (ISBN: 978-84-944396-9-8).

Descrición do formato e o contido: álbum ilustrado de cartoné creado por Estefanía Padullés. Este libro está escrito en lingua galega. Conta con 32 páxinas e pertence á colección de “Novas lecturas de Hércules” que propician unha lectura convencional. A cuberta presenta unha paisaxe na que se atopa o ceo, dúas árbores nos extremos da ilustración e os personaxes principais desta historia. O ceo amósase cunha cor azul e chea de estrelas e a Lúa de cor branca, mentres que as cores das árbores son azuis e granates. No medio da cuberta amósase o Tyrannosaurux rex, coñecido co nome de Max. No seu fouciño está Lea, a ratiña. Isto é algo revelador, xa que van ser os dous protagonistas da historia. As cores empregadas son vivas e alegres, mesturando frías con cálidas. A cuberta contén o título, o nome da autora e da editorial. A contracuberta ten os datos da edición e o resumo da obra literaria.

As gardas están tinxidas de cores frías, ocres. Ademais está chea de plantas de cores, na contorna do libro. Estas plantas poderían simbolizar unha protección de cores e de vida fronte a este fondo apagado. Con esta mesma técnica está debuxada nas gardas do final. Antes da portada aparece unha ilustración de Max entre unhas árbores cunha dedicatoria: “En recordo do meu avó, que sempre me preguntaba que tal ían os debuxos dos “minosauros”. Na portada aparecen Max e Lea, é a mesma ilustración que a da cuberta, pero tamén se mostra unha continuación da anterior páxina. Aparecen os datos da edición (título, autora, ilustradora e editorial) sobre un fondo branco, mentres que os títulos de crédito se sitúan no final da obra, antes da contracuberta. O texto está en minúsculas e nel resaltan algunhas palabras, como son os nomes das diferentes razas de dinosauros. 

O título, Max e Lea, pódenos levar a pensar en calquera situación na que poidan interactuar estas dúas figuras, pero en realidade trata a historia dun dinosauro (Max) que lle ten medo á escuridade, polo que pide axuda ao resto dos dinosauros que vai encontrando polo camiño e descobre que, por moi forte, perigoso e grande que sexas, o medo á escuridade era algo común entre todos os dinosauros e que ningún tiña a solución. Unha noite Max escóndese coma de costume nunha cova, pero é entón cando atópase coa ratiña Lea, a cal o convence para que vaian xuntos e desta forma demóstralle que a escuridade é algo fermoso, algo moi meigo coa lúa, as estrelas e os reflexos. Esta maxia fixo que Max esquecera o seu medo, aínda que non se esqueceu dos seus amigos, polo que foi buscalos para que Lea lles ensinara a eles tamén o bonita que era a noite. O texto conta cun narrador en terceira persoa, que introduce o diálogo entre as personaxes. A narración ten unha estrutura lineal.

Con respecto ás ilustracións, ao longo do álbum combinan planos xerais, americanos, medios e a detalle, nos que aparecen todas as personaxes. A maioría son ilustracións a toda páxina. A gama de cores é a mesma que a empregada na cuberta, na contracuberta e nas gardas. As ilustracións caracterízanse por ter un estilo naíf. Tamén combinan algúns elementos realistas en forma de colaxe, como o mar, as árbores, a herba…  As expresións das personaxes son pouco expresivas.

Posibilidades educativas: Este libro é un álbum ilustrado que reflicte as emocións. Pero ademais disto axuda tamén a comprender aos nenos e nenas que todos temos medos e temores, independentemente do noso tamaño, fortaleza ou perigosidade. Ademais tamén incide na importancia de contar cos nosos amigos, como acontece cando Lea lle ensina a Max o fermoso que pode ser a noite. Con lecturas coma esta estamos contribuíndo a que cativos e cativas coñezan historias de superación que lles axudarán a se enfrontar aos seus propios medos. A amizade é outra das liñas temáticas que desenvolve esta obra, amosando que non hai límites para que seres moi diferentes se poidan axudar mutuamente. De feito, traballar con relacións aparentemente estrañas pode permitirnos reflexionar sobre aquelas parellas de animais que viven xuntos en simbiose, caso de moitos paxaros con grandes mamíferos, o que permite asimilar historias fantásticas á realidade do universo animal.